ای کاش کمی آرام میگرفتی..

ای کاش هرگز چشمانت شبنم نمیزد..

ای کاش کمی هم فریاد میزدی..

عرشیان را دیدم..

دیدم که چگونه ملک و ملک در غم تو اضطرار دارند..

طبیعی است.. باید هم باشند.

تو برایشان عزیزی..

اصلا تو برای همه عزیزی..

هربار در تو عمیق تر میشوم برایم بیگانه تر میشوی..

میدانی چرا؟!!..

به فاصله ها پی میبرم..

چقدر از حقیقت تو دورم..

وچقدر با تو فرق میکنم.. 

تو از لطافت ابری و من سلاله ی خاک..

من آن سکوت غم انگیز و تو ترانه ی پاک..

تو آفتاب صداقت در آسمان دلی..

من آن سیاهه ی نورم به سایه ی افلاک..

تو شعر خوب خدایی برای آرامش..

من آن سکوت غم انگیز و چهره ای برخاک..

تو سرو سبز زمینی و آسمان رویی..

منم که خار مغیلان و ریشه ای در خاک..

دلت به وسعت دریا و قد و قامت اوست..

منم که کل وجودم شود به ذره ی خاک..

نگاهت ار چه زمینی است بوی آسمان دارد..

منم که جنس دوچشمانم از کناره ی خاک..

تو ای بهانه ی هستی هیچ میدانی...

به پای قطره ی اشکت شود دلی صد چاک.. ؟!!..

                                                شنبه 5/فروردین/1391

                                                                           همیشه عاشق باشید..