به نام آنکه اول عشق را خلق کدد سپس معشوقرا

که اگر اول معشوقم خلق میشد وپس از آن معشوقم میامد دیگر چندان میلی به او نداشتم حتی اسیر او هم نمیشدم اما خالق منان را شکرکه عشق ومعشوق مرا یکجا به من عطا نمود ومرا اسیر عشق خوبان کرد .اگر میگویم خوبان بی جهت نیست چرا که از او فقط خوبی دیده ام ورسم عاشقی هم همین است که عاشق هرچه بیند عین خوبیست . حال زبان باز کرده ام ووصف او میکنم وجوانحم را برای تو مینویسم چرا که عاشق هرچه دریا دل بود آخر کم است و نمیتواند این بارسنگین را یک تنه به دوش کشد وتا این ظرف لبریز نشود لب به سخن باز نمیکند و مؤید بیان مبارک صغیر است که فرمود*باری که ناید حملش زگردون /جز ما ضعیفان محمل ندارد*