راستش اولین باره به این سبک شعر میگم..
نمیدونم بگم مثنویه یا غزله..
ایشالله اهل ادب یه اسمی براش میذارن دیگه..
اولش که غزله... ولی از اواسطش میره به سبک مثنوی...
یه نگاهی بندازید..
در رابطه با به آدم عاشق که تموم زندکیش رو برای معشوقش میگذاره..
ولی بعد از چندی روزگار معشوقش رو ازش میگیره..
والان کنج یه خرابه نشسته وساغرش رو هو شکونده..
و یک رهگذر وقتی اون عاشق رو اینجوری میبینه.
شروع میکنه از احوالات و ظاهرش اینطور سؤال کردن..
ساقیا ساغر چرابشکسته ای کنج ویرانه چرا بنشسته ای
موی پژمرده دلی آشفته حال سر به دامان چشم هارا بسته ای
این طنابِ کیست بر گردِ خودت محکم اینجا دست و پا را بسته ای
صورتت زخمیست حیرانم چرا شالِ دل وا کرده سر را بسته ای
چهره ات زرد و شکم لاغر شده بر خودت هم آب و نان را بسته ای
کو در اینجا سقف و دیواری که تو گوشه ای بنشسته در را بسته ای
مثل شیران و پلنگان نیستی مثل آهویی که اینجا جسنه ای
گفتم ای شوریده دل حرفی بزن پس چرا دیگر زبان را بسته ای
گفت ای سائل برو وا نِه مرا از چه رویی بر سؤالم بسته ای
ساغرم را خود چنین بشکسته ام حال اینجا اینچنین بنشسته ام
خاکِ غم را بر سرِِ خود ریختم جامه ای پاره به خود آمیختم
بندِ نفس و دل به دنیا بسته ام زین سبب من دست و پا را بسته ام
مالِ دنیا را زِ دل بر بسته ام شالِ دل وا کرده سر را بسته ام
آب و نانم را زکف من داده ام عاشقم من، عاشقم دلداده ام
جانِ خود را بهر مِهرش باختم ساغر و می را به عشقش ساختم
سالیانی را غلامی کرده ام بر درش من پاسبانی کرده ام
زیور دنیا به پایش ریختم خونِ قلبم را به جامش ریختم
عاقبت دنیا عتابم کرد و رفت خوبِ من را زیر خاکش کرد و رفت
زان دگر دنیا برایم خیره شد هم زمین و آسمان ها تیره شد
چوبِ دنیا شد به من آموزگار هر چه می بینی به لطفِ کردگار
عاقبت دنیا به کامم زهر شد قطره ی اشکم بسانِ بحر شد
این نصیحت را زِ من سائل بگوش تا چو من روزی نیافتادی به جوش
بهر دنیا هر چه کردی باز نِه نفسِ خود تهذیب و اهلِ راز نِه
6/فروردین/1391
3/جمادی الاول /1433
بیت منتخب شما؟؟
واژه نامه :
عتابم کرد =سرزنشم کرد
خیره شد=عبث و بیهوده شد
بگوش= گوش فرا دِه
باز نِه= رها کن /فرو گذار